Po zaprawionych eseistyczno-publicystycznym smakiem książkach (np. „Dojczland”) Andrzej Stasiuk powrócił poniekąd do tego, za co najbardziej ceni go publiczność: do nieco ponurej i pokawałkowanej fabuły, gdzie bohaterowie usiłują przetrwać, mimo przeciwności losu. Równocześnie pisarz konsekwentnie eksploruje i przygląda się – z charakterystyczną dla siebie czułością – europejskiej prowincji, zapewne odwracając w ten sposób ostentacyjnie twarz od politycznego mainstreamu. Dlatego też bohaterowie powieści „Taksim” – Paweł i Władek – nie próbują podlizać się władzy czy nie kombinują z funduszami europejskimi. Są za to zwykłymi handlarzami, sprzedawcami używanej odzieży; ludźmi ciężko pracującymi na tu i teraz. Zresztą „tam i potem” jest nieobecne. Polscy krytycy wielokrotnie zresztą podkreślali, że u Stasiuka „nad wszystkimi unosi się aura klęski, końca, rozpadu, od pierwszej strony powieści”.
Warto dodać, że dla samego Stasiuka „Taksim” jest bodaj jedną z najważniejszych książek. Pracował nad nią dziesięć lat. Powieść zaś była istotnym wydarzeniem literackim w Polsce roku 2009.

Andrzej Stasiuk, Taksim, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2009