Demony nasze historie opowiadają. Nie ma siły. Każdy robak swój byt niepojęty łagodzi, jak umie. Część robactwa wyspecjalizowała się w konstruowaniu szybkich pojazdów, by przemieszczać się z miejsca na miejsce; część nauczyła się szyć ciepłe przyodziewki, by zimą nie zamarznąć, część buduje; jeszcze inni robakowie dla ulżenia doli grają na instrumentach, inni przyrządzają potrawy, inni umieją niezbicie dowodzić istnienie Robaka Wszechmogącego, który całe robactwo zbawi i da mu pokój na wieki wieków amen. My opowiadamy historie. My, czyli nasze demony. Piszemy błotnymi piórami na wilgotnym papierze. Jedni opisują życie tak, jak ono dzień po dniu biegnie, drudzy opisują przygody, których nikt nigdy nie przeżył. Pierwsi dają świadectwo, drudzy sprawiają uciechę. Czasem jedno łączy się z drugim, drugie z trzecim, a nawet dziesiąte z jedenastym. Niektórzy nawet powiadają, że ci, co dowodzą istnienia Robaka Zastępów, to dopiero są bajarze nad bajarzami, a znowuż grający na instrumentach twierdzą, że właśnie ich brząkania wprost od Najwyższego Robaka pochodzi, jego jest tchnieniem i jego figurą – kto nie chce, niech nie wierzy. Kto nie chce, niech nie wierzy, powtarzają ci odklejeńcy i kładą palce na klawiaturach, i dmą w rogi, i faktycznie ciężko się oprzeć. Niektórym mózg albo inna część ciała wysiada i piszą dla poratowania zdrowia. Wychodzi na to, że historii jest nieskończenie mnogo. Złuda. Złuda jeszcze większa niż aniołowie tańczący na dachu filharmonii. W istocie jest jedna historia. Spod wszystkich, leżących jedna na drugiej, jak w zbiorowej mogile, opowieści przyświeca jedna żywa opowieść. Człowiek rodzi się na dnie straszliwej czeluści, żyje nie wiadomo po co i umiera w męczarniach. Innej opowieści nie ma.  

Jerzy Pilch za książkę Wiele demonów odebrał w roku 2014 Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii poezja.