Ruch drzwi, niby to człowiek jęczy we śnie.

W absolutnej ciszy niespokojnie przeczekiwałem

aż zamkną otwarte drzwi, kiedy 

wyższy tembr jęku przejdzie w jęk bardziej basowy.

Wyobrażałem sobie człowieka, który jeszcze w dzieciństwie, podczas zabawy w chowanego

ukrył się za niewidocznymi drzwiami gdzieś w półmrocznym zakątku mieszkania.

Dziwił się tylko, czemu go tak długo nie mogli odnaleźć.

Nikt jednak nie zajrzał do jego kącika, a człowiek zasnął

i z czasem po prostu wrósł w drzwi, i właśnie teraz

dają się słyszeć jego jęki.

Otworzysz drzwi – jęk staje się cieńszy, radosny,

jakby człowiek czuł, że drzwi otwarto i że jest wolny,

a kiedy drzwi znów zamykają –

basem jak niewolnik pojękuje,

niby to raz ostatni

i ja, nie wytrzymawszy, wykrzykuję,

człowieku, wieczny portierze, wrosły w drzwi!

Obudź się, nie chcę bawić się w ciuciubabkę

ni stukać, ni krzyczeć, obwieszczając twoje zjawienie się,

ale to ja cię znalazłem, człowiecze, 

wszyscy cię opuścili, a ja cię znalazłem.

Obudź się, przyszedłem, by wyrwać cię z drzwi

i namaścić je

własnym głosem.