Hieronimowi

wnika i zarasta we mchu, w igliwiu,

z paznokciami z kory,

obsypanymi nasionami, przerośnięty grzybnią

strząsa strzępki brunatne ze spękań, a te

odrastają wciąż zielone, w przestrzeń

malachitową i żywiczną.

i tak bez końca, już dwieście lat, od kiedy

wszedł tu

do tego lasu

całkiem nie wiedząc

że właśnie z szelestem, szumem, chrobotem,

rozpoczyna

przemianę materii

Wiersz pochodzi z tomu „Atomy”, Wydawnictwo „Zeszyty Poetyckie, Gniezno 2014.